Τις τελευταίες ημέρες είμαι στεναχωρημένος… αναστατωμένος, προβληματισμένος, γεμάτος με έντονα και αντικρουόμενα συναισθήματα, μα ταυτόχρονα ικανοποιημένος, δικαιωμένος και γεμάτος αυτοπεποίθηση.
Θα σας εξηγήσω γιατί.
Το Δεκέμβριο του 2012, ένας πελάτης μου με σύστησε σε 2 φίλους του. Επικοινώνησα μαζί τους, συναντηθήκαμε και στις αρχές Ιανουαρίου τους ασφάλισα με ασφαλιστήριο υγείας. Ήταν ανασφάλιστοι, δεν είχαν ούτε την κάλυψη του ΕΟΠΥΥ.
Τα ασφάλιστρα του Κώστα ήταν 41,01 ευρώ το μήνα.
Συναντήθηκα μαζί του… συζητήσαμε τους όρους του συμβολαίου, την 24ωρη επικοινωνία με τη γραμμή υγείας σε περίπτωση προβλήματος υγείας και του είπα ότι θα είμαι κοντά του αν με χρειαστεί.
Το πρωί της 21ης Μαρτίου δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από την αδελφή του… “Ο Κώστας είναι στην εντατική… βρέθηκε στο σπίτι αναίσθητος και τον χειρούργησαν στο κεφάλι πριν από λίγο… Υπαραχνοειδής αιμορραγία στο κεφάλι” μου είπε. Δεν το είχα ακούσει στα 21 χρόνια που κάνω αυτό το επάγγελμα. Από τη χροιά της φωνής της και από αυτά που μου είπε, κατάλαβα ότι είναι πολύ σοβαρό.
Αμέσως σκέφτηκα ότι το ασφαλιστήριο έγινε πριν 2-2,5 μήνες!!! Μπορώ να πω ότι αγχώθηκα. Το χρονικό διάστημα ήταν πολύ σύντομο. Ξαναδιάβασα τους όρους γραμμή γραμμή… ήθελα να βεβαιωθώ. Όντως το νέο ασφαλιστήριο της Interamerican θα καλύψει τα έξοδα της νοσηλείας. Ότι δεν εξαιρείται καλύπτεται μας είχαν πει στην παρουσίαση.
Μίλησα με το νοσοκομείο και με την αδελφή του… ο Κώστας ήταν ακόμη στην εντατική και η κατάσταση του ήταν δύσκολη… κρίσιμη. Εγώ έπρεπε να κάνω τη δουλειά μου. Ζήτησα κάποια έγγραφα από το νοσοκομείο και τα έστειλα στην εταιρία. Συνέχισα να μαθαίνω νέα του και να συζητώ με την εταιρία για την κάλυψη των εξόδων της εντατικής.
Μέσα στη σοβαρή αυτή κατάσταση, ένιωθα μεγάλη ελπίδα ότι ο άνθρωπος αυτός είχε τη δυνατότητα και τα μέσα να παλέψει. Πίστευα ότι θα τα καταφέρει.
Δυστυχώς η περίπτωσή του ήταν πολύ δύσκολη. Είμαι συντετριμμένος. Ο Κώστας έφυγε από κοντά μας πριν λίγες μέρες μετά από 12 ημέρες στην εντατική. Ήταν μόλις 40 ετών και υγιής. Ένας νέος άνθρωπος.
Είμαι πολύ αναστατωμένος και προβληματισμένος. Συνειδητοποίησα ακόμη μία φορά ποιά είναι τα σοβαρά προβλήματα στη ζωή, πόσο πολύτιμο δώρο είναι η ζωή μας και ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Ζούμε μόνο το σήμερα. Το χθες πέρασε και το αύριο δεν ξέρουμε αν θα έρθει και πώς θα είναι. Αφήνουμε μικρά και ασήμαντα προβλήματα να μας χαλάνε τις καθημερινές στιγμές μας!!! Μέσα στην καθημερινότητά μας, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να σπαταλήσει το μέγιστο των ψυχικών του δυνάμεων και ξεχνάμε να χαμογελάσουμε στο παιδί μας, να του πούμε “σ’αγαπώ”, “εκτιμώ τις προσπάθειές σου”, “ευχαριστώ”, “συγνώμη”!
Για ακόμη μία φορά έκανα την αυτοκριτική μου και διαπίστωσα ότι συχνά η επαγγελματική μου ενασχόληση απορροφά ολόκληρη την ημέρα μου. Όμως αγαπώ αυτό που κάνω και νιώθω δικαιωμένος για τις επιλογές που έκανα στη ζωή μου. Η πρώτη μου επιλογή ήταν να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα. Το 1992 δε θεωρούνταν “κανονική δουλειά” ο ασφαλιστής. Δύσκολα χρόνια μέχρι την αναγνώριση. Η δεύτερη επιλογή ήταν η ασφαλιστική εταιρία. Η Interamerican μου έχει αποδείξει ότι είναι κοντά μου και κοντά στους πελάτες μας. Τιμά τους όρους των συμβολαίων της.
Δε θα ξεχάσω τον Αύγουστο του 2013 όταν το συμβόλαιο μου και η εταιρία μου έσωσε 2 φορές το πελάτη μου Δ.Ο. όταν τον μετέφερε με επείγουσα αερομεταφορά από την Πάρο. Μέσα σε 22 ημέρες 2 αερομεταφορές.
Ακούω κάποιες φορές ανθρώπους να μιλούν απαξιωτικά για τις ασφαλιστικές εταιρίες και εμάς τους ασφαλιστικούς συμβούλους. Εκείνη τη στιγμή νιώθω τέτοια αυτοπεποίθηση για αυτό που προσφέρω, που θέλω να βροντοφωνάξω “τι είναι αυτά που λέτε;”. Γνωρίζω πολύ καλά πως η σωστή δουλειά σε όλη τη διαδικασία (συζήτηση, ενημέρωση πελάτη, αίτηση και εξυπηρέτηση) έχει μόνο καλά αποτελέσματα.
Ο Κώστας έφυγε, όμως εκτός από την αβάσταχτη απώλειά του, η μητέρα του θα έπρεπε να καταβάλλει και μερικές χιλιάδες ευρώ, αν τα είχε. Δεν ήταν θέμα χρημάτων η σωτηρία του. Αυτά τα είχαμε εξασφαλίσει.
Συνειδητοποίησα ακόμη μία φορά ότι η ασφάλεια που του έκανα, του έδινε τη δυνατότητα να ξοδέψει 800.000ευρώ για την υγεία του. Άμεσα. Δεν μπορώ να φανταστώ σε ένα οικονομικό περιβάλλον όπως είναι αυτό που βιώνουμε όλοι μας σήμερα, αν θα βρίσκονταν πολλοί να δανείσουν κάποιον 20.000-30.000ευρώ για μία νοσηλεία.
Πριν 3 χρόνια πήγα μία επιταγή 30.000 ευρώ στη σύζυγο-χήρα και τα ανήλικα παιδιά του 44χρονου Γιώργου. Πέρυσι έδωσα 58.000 ευρώ αποζημίωση για 3 διαδοχικές νοσηλείες στο Θοδωρή. Δεν είδα κάποιον άλλο να έχει πάει με την επιταγή στο χέρι και ένα ζεστό χαμόγελο. Αντιθέτως οι τράπεζες συνέχισαν να στέλνουν τις δόσεις των δανείων ή των πιστωτικών καρτών, τα έξοδα συνέχισαν να τρέχουν και η εφορία ζητούσε παραπάνω χρήματα. Μόνο ο ασφαλιστικός σύμβουλος είναι κοντά στις δύσκολες στιγμές.
Υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε “δεν έχω τίποτα” ή “δεν έχω πάει ποτέ στο γιατρό” ή “είμαι νέος, άστο για αργότερα” ή αυτό που ακούω πολύ συχνά “δεν έχω χρήματα”. Πόσο δυσβάσταχτο είναι το ποσό των 41 ευρώ το μήνα για έναν άνθρωπο 40 ετών; Συζητάμε για 1,3 ευρώ την ημέρα.
Με το ποσό των 1,3 ευρώ την ημέρα μπορεί κάποιος να καπνίσει 6-7 τσιγάρα… να φάει μια τυρόπιτα ή ένα καλαμάκι σουβλάκι ή να αγοράσει ένα πακέτο τσίχλες. Μπορεί όμως να τα διαθέσει σε ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο που του εξασφαλίζει 800.000 ευρώ για την κάλυψη της υγείας του. Η επιλογή είναι προσωπική απόφαση του κάθε ανθρώπου.
Όλα αυτά που έζησα τον τελευταίο καιρό με συγκλόνισαν. Ταυτόχρονα όμως με δυνάμωσαν ακόμη περισσότερο ώστε να συνεχίσω να βρίσκομαι δίπλα στους ανθρώπους, να συζητώ μαζί τους και να τους στηρίζω στα “σημαντικά” στη ζωή τους, στην υγεία τους, στην οικογένειά τους.
Η ασφάλιση είναι ίσως το μοναδικό εφόδιό μας για άμυνα, μέσα σε αυτό το εχθρικό και απάνθρωπο περιβάλλον που ζούμε…