Σήμερα ξύπνησα με μία γλυκιά μελαγχολία.
Λίγο η συννεφιά που σε κάνει να μη θέλεις να αποχωριστείς το ”πάπλωμα” … λίγο η ατελείωτη – ανατρεπτική – πρωτόγνωρη και απρόβλεπτη ”κρίση” … λίγο η πεσμένη ψυχολογική διάθεση των τελευταίων 2 ημερών … αυτά και ίσως πολλά ακόμη που δεν τα γνωρίζω, άρχισαν να με οδηγούν σε ένα μακρινό ταξίδι.
Ένα ταξίδι στο παρελθόν … ένα ταξίδι στο επάγγελμα που άλλαξε τη ζωή μου σημαντικά.
Όλα ξεκίνησαν πριν 18+ χρόνια σε ένα ταβερνάκι ενός ξενοδοχείου στο Σούνιο όπου εργαζόμουν τα Σαββατοκύριακα ως σερβιτόρος (καθημερινές εργαζόμουν ως ναυπηγός σε ναυτιλιακή εταιρία). Ήταν ένα επάγγελμα που μου άρεσε πολύ .. μα πάρα πολύ. Ερχόμουν σε επαφή με πολύ κόσμο, ανθρώπους μορφωμένους, αμόρφωτους, καλλιεργημένους και μη, εύπορους και φτωχούς, στα καλά τους ή στη γρίνια τους. Κέρδιζα και πολλά χρήματα από τα τυχερά. Είχα πολύ ευχαριστημένους πελάτες.
Τις Κυριακές ερχόταν με τη σύζυγό του ένας κύριος 65ντάρης και τον σέρβιρα το πιο φρέσκο ψάρι που είχε η κουζίνα μας. Μία ημέρα με ρώτησε αν αυτή ήταν η δουλειά μου και εγώ του απάντησα ότι εργάζομαι ως ναυπηγός και τα Σαββατοκύριακα ως σερβιτόρος. Η 2η ερώτηση ήταν αν θα με ενδιέφερε μία διαφορετική δουλειά. Όταν του απάντησα ότι είμαι ανοικτός σε όλες τις προτάσεις … μου έδωσε την κάρτα του και εγώ όταν την είδα πάγωσα!!!
Ήταν διευθυντής γραφείου της Interamerican. Δαγκώθηκα .. και τον ρώτησα … ”για ασφαλιστή με θέλετε”? Ήταν από τα ελάχιστα επαγγέλματα που είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δε θα το έκανα ποτέ. Μα ασφαλιστής? Αυτή δεν ήταν ”κανονική δουλειά” .. ήταν 2η .. απογευματινή … περιστασιακή .. συμπληρωματική και από την άλλη θα έπρεπε εγώ να είμαι … ο καταπιεστικός … ο ψεύτης … ο απατεώνας. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές .. νιώθω το συναίσθημα που με κυρίεψε εκείνη τη στιγμή.
Κλείσαμε ένα ραντεβού μετά από λίγες ημέρες … όμως δεν είχα τη δύναμη να πάω. Πήγα στο 2ο ραντεβού και από τότε πέρασαν 3-4 χρόνια δύσκολα. Δεν είναι και λίγο πτυχιούχος Ναυπηγός να μην κάνει ”κανονική δουλειά” (έκφραση της μητέρας μου).
Σε αυτά τα 18 χρόνια δούλεψα πολύ σκληρά, απογοητεύτηκα πολλές φορές, άλλοι με προσέβαλαν βγάζοντας την πικρία τους (δικαιολογημένη ή μη) για τις εμπειρίες τους από την ασφαλιστική αγορά ή απλώς γιατί κάποιος τους είπε κάτι.
Όμως η επιμονή και η υπομονή (μέχρι τρέλας ως ταύρος που είμαι) με βοήθησαν να αντέξω τα πρώτα χρόνια και να δημιουργήσω μία άλλη εικόνα για αυτό το επάγγελμα στο μυαλό μου, αλλά και στο μυαλό των ανθρώπων που συνεργάστηκαν μαζί μου.
Το επάγγελμα αυτό αγαπητοί μου … με έμαθε ότι μπορώ να είμαι πολύ σημαντικός για κάποιους ανθρώπους … σημαντικός για τις οικογένειές τους .. την περιουσία τους … τις επιχειρήσεις τους. Σε όλα αυτά τα χρόνια βοήθησα οικογένειες να συνεχίσουν να είναι ενωμένες. Άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή και η ”δουλειά” μου εξασφάλισε χρήματα για τη δύσκολη αυτή στιγμή της οικογένειας. Ήμουν από τους ελάχιστους (για να μην πω ο μοναδικός) που πήγε να δώσει και όχι να ζητήσει χρήματα. Η οικογένεια κράτησε το σπίτι της που με τόσο κόπο και θυσίες αγόρασαν. Η απόφαση των πελατών μου να υλοποιήσουν τις προτάσεις μου τους εξασφάλισε τη διατήρηση του εισοδήματός τους όταν δεν μπόρεσαν να εργαστούν για μερικούς μήνες λόγω κάποιου σοβαρού ατυχήματος ή ασθένειας.
Θυμάμαι ακόμη την έκφραση ανακούφισης στα πρόσωπα των γονέων όταν με είδαν στην Ευρωκλινική Παίδων. Είχαν πάει για ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας του 18μηνου παιδιού τους και εγώ ήμουν εκεί. Όχι μόνο ως ασφαλιστής τους για να τους βοηθήσω στα διαδικαστικά .. αλλά ως φίλος που ένιωθε τον πόνο τους (είμαι πατέρας 2 αγοριών) .. αγωνιούσε .. έψαχνε να βρει την καλύτερη λύση και ταυτόχρονα τους χτύπαγα απαλά την πλάτη λέγοντας τους ότι ”όλα θα πάνε καλά”.
Ακόμη και όταν μου τηλεφωνούν μετά από ένα απλό ή δύσκολο τροχαίο ατύχημα, είμαι εκεί για να τους ηρεμήσω και να τους συμβουλέψω. Οι ιστορίες είναι ατελείωτες και όταν τις σκέπτομαι .. απλώς χαμογελώ. Νιώθω ότι είμαι σημαντικός μέσω του επαγγέλματος που ασκώ. Είμαι σημαντικός για τους ανθρώπους. Το πιο σημαντικό είναι ότι είμαι εκεί στις δυσκολίες τους.
Απέκτησα φίλους πολλούς. Φίλους .. όχι με την έννοια της φιλίας όπως την εννοεί ένας έφηβος … ούτε με την έννοια του κολλητού. Απλά φίλος. Έτσι με κάνουν να νιώθω αρκετοί από τους πελάτες μου και τους ευχαριστώ για αυτήν την τιμή.
Ως ασφαλιστής έμαθα ότι τα ”σημαντικά” προβλήματα της καθημερινότητας .. δεν είναι τόσο σημαντικά όπως πιστεύουμε. Κατάλαβα ότι σημαντικό είναι να ξυπνώ στο κρεββάτι του σπιτιού μου (και όχι κάποιου νοσοκομείου), να μπορώ να σηκωθώ μόνος μου (και όχι με Π), να δω τα αγαπημένα πρόσωπα των παιδιών μου και του ανθρώπου που επέλεξα για να κάνω οικογένεια, να φάω το πρωινό μου (και όχι να με ταΐζουν με σωληνάκι) και να μην πονάω. Αυτά είναι πλέον πολύ σημαντικά για εμένα. Τα υπόλοιπα μπορούν να λυθούν. Ίσως μία βόλτα στον όροφο του παίδων που φιλοξενεί τα παιδάκια με τα μαντήλια στο κεφάλι ή μία ματιά στις ηλικίες στους τάφους, μας βοηθήσει όλους να συνειδητοποιήσουμε τα πραγματικά και άλυτα προβλήματα. Για αυτό η θετική στάση ζωής καλλιεργείται στον άνθρωπο.
Έμαθα ακόμη να ακούω τους ανθρώπους. Θα μου πείτε είναι σημαντικό αυτό? Ναι είναι πολύ σημαντικό … ιδίως σήμερα που όλοι θέλουν να μιλάνε για τα πάντα. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν ακούει. Το ΕΓΩ είναι πάνω από όλα. Είναι πολύ σημαντικό να ακούς τους ανθρώπους γιατί μόνο έτσι μπορείς να ”δεις” τα όνειρα τους … τις ανησυχίες τους … τους φόβους τους. Μόνο έτσι μπορείς να τους καθοδηγήσεις στη λύση των δικών τους αναγκών.
Να προφυλάξεις το εισόδημα τους, την περιουσία τους, να τους δώσεις τη δυνατότητα να έχουν το δικαίωμα της επιλογής σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής τους χωρίς όμως να ανατραπεί ο προγραμματισμός τους. Να τους βοηθήσεις να εξασφαλίσουν πρόσθετα εισοδήματα (σύνταξη) για να ζήσουν πιο άνετα και με αξιοπρέπεια την περίοδο της ζωής τους που δε θα μπορούν να εργάζονται λόγω ηλικίας. Με λίγα λόγια να είναι ανεξάρτητοι.
Θα μου πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά? Έτσι απλά ένιωσα την ανάγκη σε μία περίοδο κρίσης ΑΞΙΩΝ να καταγράψω λίγες σκέψεις για αυτό το παρεξηγημένο επάγγελμα. Είμαστε εδώ για να κρατάμε τις οικογένειες ενωμένες στις δύσκολες στιγμές τους.
Κλείνοντας θα ήθελα να αφιερώσω το άρθρο αυτό στον Ανδρέα Κωστόπουλο που μου γνώρισε αυτό το επάγγελμα και στους πελάτες μου που μέσα από αυτούς έζησα μοναδικές στιγμές.